شهید محمدجواد حسن زاده
شرح حال شهید محمدجواد حسن زاده وشهیدانی که براثربمب شیمیایی درسالهای دفاع مقدس به درجه رفیع شهادت نائل آمدند.
شهید محمدجواد حسن زاده
شرح حال شهید محمدجواد حسن زاده وشهیدانی که براثربمب شیمیایی درسالهای دفاع مقدس به درجه رفیع شهادت نائل آمدند.نگاهی کوتاه به زندگینامه شهید محمد جواد حسن زاده
یا حی ویا قیوم
جانباز بسیجی شهید محمد جواد حسن زاده در تاریخ 2بهمن 1348 در خانواده ای مذهبی و در شهر تهران دیده به جهان گشود. در زمان کودکی تحت تعلیم پدر خود عشق به اهلبیت و مسائل دینی را آموخت پدرش مرحوم محمدتقی حسن زاده افتخار مکبری اذان را داشت و در مسجد محله اذان سر میداد واین شعار اسلام (اذان) را به فرزندانش آموخت.
محمدجواد از 6 سالگی با صدای رسایش به اذان گویی و مکبری نماز می پرداخت . محمدجواد تحصیلات ابتدایی خود را در دبستان طلیعه دانش(شهید اسماعیل حسینیان) و تحصیلات دوران راهنمایی خود را در مدرسه ندای دانش در حالیکه کودکی باهوش و با استعداد بود با معدل 20 پشت سر گذاشت .
تحصیلات هنرستان را در رشته الکترونیک در هنرستان آزادی فلسطین و مالک اشتر طی نمود و سپس بنا به علاقه وافری که به فرهنگ و ادب داشت در رشته ادبیات نیز دیپلم گرفت پس از انقلاب به محض تشکیل بسیج به فرمان حضرت امام (ره) وارد بسیج شد. 
مقدمه نویسنده وبلاگ
یالطیف
به نام خدا،به نام خداوندی که ماراجان عطا کردومیمیراندو زنده میکند.
گاهی باخود فکرمیکنم که چگونه است حالم درروزمحشر،آن روزی که غریبانه وشرمنده وسرافکنده مقابل پروردگارم ایستاده ام ومیینم که نامه اعمالم چگونه به دستم میرسد.وفرشتگان پاک خدا آیامراباغضب میبرندیا به گونه ای دیگرومیترسم که مرا کجامیبرند.آیادادرسی دراین دادگاه منصف وجوددارد که محبت من دردلش نشسته باشدومرابه ندایی آرام وملایم شفاعت کندوآزادم کند ازبند گناهانم....................نمی دانمـــ
اینک شرمنده ازهمه شهداوجانبازان وایثارگران دراین مقال به مرورگوشه کوچکی اززندگی پربرکت یکی از این آسمانیان به نام شهید محمد جواد حسن زاده می پردازم .
هرچند میدانم که نمیتوانم آن طور که درشأن آن بزرگوارهست حرفی بزنم چراکه همه ناگفته ها را خود ایشان فریاد زده اند .
وچگونه میتوان در این وادی با کلمات و واژه ها حق را ادا کرد،اما باید بلبلی شد ودروصف شهدا نغمه ها سرداد تا مبا دا کوردلان
این روزگار جرأت پیدا کرده وپا روی خون این عزیزان بگذارند.
پس میخوانم ومی سرایم هرچند صدایم گرفته است وبغضهایم در گلو مانده است .
باشد که مورد قبول واقع شود وگوشه چشمی هم به من حقیر سروپا تقصیر بیندازند.انشاء الله.
السلام علیک یا امام زمانم
در اینجا چند روایت از ائمه معصومین به نقل از کتاب" نشانه های شگفت اور اخر الزمان" اورده ام که اوضاع اخرالزمان در ان وصف شده حتما بخونیدو ببیند که چقدر این نشانه ها با دوران ما سازگاری داره. در ضمن نظریادتون نره. وقتی که امت من نماز را ضایع می کنند ، از شهوت پیروی می کنند، خیانت در میان آنها زیاد می شود، وامانت وامانت داری کم می شود، ومشروبات الکلی بنوشند، وامنیت از راههای زمینی و هوایی برداشته شود، و مردم همدیگر را سب و لعن کنند ،
چندتاشهید میشناسیدگمنام یا....
السلام علیک یا ایتها الصدیقه الشهیده
اگر به من و شما بگویند: «چند شهید مظلوم و گمنام را نام ببرید». اسم چه کسانی را می‌آوریم؟ همت، باکری، مصطفی کاظم زاده، سید محمد هاتف، سعید طوقانی، بچه محل‌های خودمان یا ... اصلاً شهید گمنام و شهید مظلوم از نظر ما کیست و چیست!؟
اگر به من و شما بگویند: «چند شهید مظلوم و گمنام را نام ببرید». اسم چه کسانی را می‌آوریم؟ همت، باکری، مصطفی کاظم زاده، سید محمد هاتف، سعید طوقانی، بچه محل‌های خودمان یا ...
اصلاً شهید گمنام و شهید مظلوم از نظر ما کیست و چیست!؟ من جوابی برای این سوال ندارم، بجز دو خاطره.
سه‌شنبه سوم خرداد، پنج‌شنبه پنجم خرداد 1362 سوریه – دمشق.
به همراه بقیه‌ی بچه‌ها عازم زینبیه شدیم. پس از زیارت حضرت زینب (س) سری به گورستان کنار حرم زدم. مزار «دکتر علی شریعتی» در آن‌جا بود. آن‌چه نظرم را جلب کرد، نوشته‌ی جلوی در گورستان بود:«من افتخار می‌کنم که مقلد خمینی کبیر هستم. دکتر علی شریعتی».
در گورستان قدم می‌زدم و با نگاه به سنگ قبرهای سفید و مرمر که روی بیشترشان آیه‌ی «یا ایتها النفس المطمئنه ...» حک شده بود، به عاقبت خودم فکر می‌کردم که چه خواهد شد و چگونه خواهم مرد؟ آیا من هم شهید خواهم شد یا این که طوری می‌میرم که از حک آن آیه هم بر قبرم امتناع کنند!؟
دو نفر که لباس عربی به تن داشتند، وارد گورستان شدند. با دیدن من، در جا خشکشان زد. نگاهی به همدیگر انداختند. ترس در وجودم دوید. هیچ‌کس جز من و آن دو در گورستان نبود. مثل این که باید یکی از آن قبرها را برای خودم رزرو می‌کردم!
چشمانشان را که گرد شده بود، به من دوختند و به عکس امام خمینی که بر سینه‌ام آویخته بود. خودم را برای درگیری آماده کردم. صلواتی در دل فرستادم و قرص و محکم در چشمانشان زل زدم. مشت‌هایم را گره کردم و خودم را کنترل کردم.
یکی از آنها جلو آمد و در حالی که اطراف را می‌پایید تا کسی شاهدمان نباشد، چشمش را به تصویر خندان امام دوخت و گفت:
- انت ایرانی؟ (تو ایرانی هستی؟).
- نعم، انا ایرانی ... لماذا؟ (بله من ایرانی هستم. چه طور مگه؟).
ناگهان آن یکی هم جلو آمد. هر دوتایی به تندی نزدیکم شدند و شروع کردند به بوسیدن عکس امام و لباس من. از تعجب مات مانده بودم. در حالی که نمی‌توانستند خود را کنترل کنند و اشکشان جاری بود، به عربی می‌گفتند:
- ما دوست داران امام و پاسدارانش هستیم.
کم مانده بود گریه‌ام بگیرد. با اصرار فراوانی که کردند، فهمیدم می‌خواهند با آنها عکس بگیرم؛ در حالی که رعایت احتیاط را می‌کردند و نمی‌دانم چرا می‌ترسیدند کسی آنها را ببیند، چند عکس با هم گرفتیم. چند عکس هم از تصویر امام گرفتند. دقایقی همان‌طور به عکس امام زل زده بودند و می‌گریستند.
- آخه چه طور؟ چی شد؟
- چند روز بعد از این که از شما خداحافظ کردند و رفتند، وقتی داشتند وارد بحرین می‌شدند جلوشون رو گرفتند و توی وسایل شون عکس‌های امام و آقا رو پیدا کردند.
- خب!
- خب هیچی دیگه! همشون رو اعدام کردند!
پرسیدم: «اهل کجا هستید؟».
گفتند: «بحرین.».
وقتی علت ترسشان را پرسیدم، گفتند:
اگر بفهمند ما زائران بحرینی با شما ایرانی‌ها صحبت میکنیم، هنگام برگشتن به کشور اذیتمان می‌کنند.
خیلی اصرار کردند که به هتلشان بروم، اما آن دلیلی را که خودشان گفتند، عنوان کردم که قبول کردند. پس از این که مجدداً تصویر امام را غرق بوسه کردند، از هم خداحافظی کردیم.
تابستان 1377 تهران – مرکز اسناد انقلاب اسلامی.
یکی از دوستان لبنانی‌ام تلفن زد و گفت که در تهران است. قرار شد بیاید محل کارم در «مرکز اسناد انقلاب اسلامی» نزدیک میدان تجریش. برای ناهار آمد.
چهار نفر دیگر همراهش بودند. چهار جوان که دو نفرشان لباس روحانی به تن داشتند. خوش چهره و خوش برخورد. وقتی آنها را معرفی کرد، برایم جالب‌تر شد.
هر چهار نفر اهل بحرین بودند و شیفته‌ی انقلاب اسلامی ایران، امام خمینی و حضرت آیت الله خامنه‌ای.
تا بعد از ظهر با هم بودیم. مقداری کتاب و جزوه که در دسترس داشتیم همراه با تصاویر و پوستر درباره‌ی انقلاب، امام و آقا بهشان دادیم تا به عنوان سوغات از سفر ایران، برای دوستانشان که می‌گفتند خیلی هستند و آرزویشان این است که روزی به ایران بیایند، ببرند.
روبوسی کردیم و خندان و شادمان از آشنایی با آنها و یافتن چند دوست جدید، خداحافظی کردیم. رفتند.
یک ماه نشد که دوست لبنانی‌ام از بیروت زنگ زد و گفت:
- حمید، اون چهار نفر بحرینی که باهاشون اومدیم دفتر تون یادته؟
گفتم: «مگه می شه او نارو یادم بره؟».
- همشون شهید شدند ...
- چی؟
- هیچی، همشون شهید شدند.
- آخه چه طور؟ چی شد؟
- چند روز بعد از این که از شما خداحافظ کردند و رفتند، وقتی داشتند وارد بحرین می‌شدند جلوشون رو گرفتند و توی وسایل شون عکس‌های امام و آقا رو پیدا کردند.
- خب!
- خب هیچی دیگه! همشون رو اعدام کردند!
ازشهدا بیاموزیم
ورزشـکاری پیدا کنـیم. بعد هم لباس تنـگ بپوشـیم. اما تو با این هیکل قشـنگ و رو فرم،
یادیار
بسم رب شهدا وصدیقین
به فرموده رهبرعزیزمان( زنده نگه داشتن یاد شهدا کمتر ازشهادت نیست .)
یادمان باشد امروز اگرکشور ما وملت ما درامنیت کامل قرار دارندوهیچ مستکبری جرات برهم زدن امنیت را در این مرزوبوم نداردحاصل خون پاک شهدایی است که کم کم بر اثر سهل انگاری ما نسل جدیدروبه فراموشی میرود،اری روزگاری انسانهایی هم سن ما درزیر رگبار مسللها وبمب افکنهای دشمن بعثی دلیرانه مقاومت کردند تا امروز منو شما دراسایش کامل با شیم ،و............
ایا برازنده ماست که انها را فراموش کنیم یا اینکه باید یاد ونام انها رابه همه افلاکیان یاد اور شویم.
دراین مقال بازنده نگه داشتن یاد شهید محمد جواد حسن زاده صمیمانه به او وهمرزمانش خالصانه میگوییم که شما نه در یاد ما بلکه درقلب ما جا داریدوانشاء الله قدردان وادامه دهنده راه تان خواهیم بود.